Βουδισμός
Ο Σιντάρτα Γκόταμα, ο ιστορικός Βούδας Σακυαμούνι (περίπου 600 π.Χ.), γεννήθηκε στην Ινδία, στη πόλη Λουμπίνι και μεγάλωσε στη Καπιλαβάστου, κοντά στη σύγχρονη Ταουλιχάουα του Νεπάλ. Όταν γεννήθηκε, η παράδοση λέει ότι ένας σοφός γιόγκι επισκέφτηκε τον πατέρα του, τον βασιλιά των Σάκυα Σουντοντάνα και του είπε ότι ο μικρός πρίγκιπας έμελλε να γίνει, όταν μεγαλώσει, είτε ένας μεγάλος βασιλιάς, είτε ένας άγιος. Αποφασισμένος να κάνει τον γιο του βασιλιά, ο Σουντοντάνα προσπάθησε να κρύβει στο παιδί τις δυσάρεστες καταστάσεις της ζωής, περιορίζοντάς το μέσα στην ευχάριστη ζωή του παλατιού. Παρόλα αυτά, ο Σιντάρτα ανακάλυψε στα 29 του τη πραγματικότητα της δυστυχίας, αφού συνάντησε στο δρόμο αρχικά έναν γέρο, κατόπιν έναν άρρωστο και τέλος τη καύση ενός νεκρού. Στην επόμενη έξοδό του από το παλάτι συνάντησε έναν αναχωρητή που φαινόταν γαλήνιος και ευτυχισμένος. Αυτά συχνά αναφέρονται ως ‘τα τέσσερα θεάματα’. Ο Σιντάρτα καταθλίφτηκε βαθιά από τη θέα της δυστυχίας και θέλησε να υπερβεί τα γηρατειά, την αρρώστια και το θάνατο, διάγοντας τη ζωή ενός ασκητή. Δραπέτευσε από το παλάτι, εγκαταλείποντας τις βασιλικές ανέσεις κι έγινε αναχωρητής. Στην πρώτη φάση της ασκητικής του ζωής δοκίμασε ακραίες στερήσεις, ακολουθώντας πρακτικές που στην χώρα του τότε θεωρούνταν δυνατές πνευματικές ασκήσεις – όπως η αυστηρή νηστεία, το κράτημα της αναπνοής και διάφορες σωματικές κακουχίες. Παρόλα αυτά, διαπίστωσε ότι αυτές οι ασκητικές τεχνικές δεν έφερναν γνήσιο πνευματικό όφελος. Έτσι αποφάσισε να εγκαταλείψει τον ακραίο ασκητισμό και να αφοσιωθεί στον διαλογισμό. Με αυτό τον τρόπο ανακάλυψε αυτό που στον Βουδισμό ονομάζεται ‘Μεσαίος Δρόμος’. Δέχτηκε λίγο γάλα και ρύζι από μια νεαρή χωρική και κάθισε κάτω από ένα δέντρο Ficus religiosa, που έγινε γνωστό ως Δέντρο της Φώτισης, στη Μποντγκάγια. Εκεί ορκίστηκε να μην ξανασηκωθεί, μέχρι να ανακαλύψει την Αλήθεια. Οι πέντε πρώην συνασκητές του, νομίζοντας ότι είχε εγκαταλείψει την άσκηση και ότι έχασε την αυτοπειθαρχία του, τον άφησαν. Μετά από 49 ημέρες βαθιού διαλογισμού, ο Σιντάρτα, σε ηλικία 35 ετών, έφτασε στην Αφύπνιση (Μπόντι), γνωστή στη Δύση ως Νιρβάνα ή Φώτιση. Μετά από αυτό έγινε γνωστός ως Βούδας (Αφυπνισμένος) και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του διδάσκοντας το Ντάρμα. Αναχώρησε από τη ζωή (Παρινιρβάνα) στην ηλικία των 80, στη Κουσιναγκάρα της Ινδίας.

Η βασική του διδασκαλία, η οποία περικλείεται στην Χιναγιάνα ή Μικρό Όχημα του Βουδισμού, βασίζεται στις Τέσσερις Ευγενείς Αλήθειες:

1.Η Δυστυχία
2.Η Αιτία της Δυστυχίας
3.Η Παύση της Δυστυχίας
4.Ο Δρόμος που οδηγεί στην Παύση της Δυστυχίας

Η πρώτη αφορά την διαπίστωση της ύπαρξης της δυστυχίας μέσα στον κόσμο που ζούμε. Η δεύτερη αποκαλύπτει την αιτία αυτής της δυστυχίας: είναι η άγνοια που προκαλεί τη σύγχυση, τον εγωκεντρισμό και τα πάθη που οδηγούν σε πράξεις που μας εγκλωβίζουν στο φαύλο κύκλο της εξαρτημένης ύπαρξης, στη Σαμσάρα, του οποίου η ουσία είναι δυστυχία. Η τρίτη αλήθεια διαπιστώνει την ύπαρξη ενός τέλους στη δυστυχία και η τέταρτη περιγράφει το μονοπάτι που οδηγεί σε αυτό το τέλος, το λεγόμενο Ευγενές Οκταπλό Μονοπάτι.

Το Ευγενές Οκταπλό Μονοπάτι χωρίζεται σε τρία μέρη: Σίλα (Ηθική Συμπεριφορά), Σαμάντι (Διαλογιστική Συγκέντρωση) και Πράζνα (Σοφία).
Σίλα σημαίνει να αποφεύγουμε τις αρνητικές πράξεις του σώματος, του λόγου και του νου. Περιλαμβάνει: Σωστό Λόγο (Να μιλά κανείς με έναν τρόπο που δεν βλάπτει, που δεν υπερβάλλει και να λέει την αλήθεια), Σωστή Πράξη (Να ενεργεί κανείς ενάρετα αποφεύγοντας πράξεις που μπορεί να βλάψουν) και Σωστό Τρόπο Ζωής (Να επιβιώνει κανείς με τρόπο που να μην βλάπτει τον εαυτό του ή τους άλλους γύρω του, άμεσα ή έμμεσα). Η Ηθική Συμπεριφορά είναι η βάση για τη Διαλογιστική Απορρόφηση (Σαμάντι), που είναι η διαλογιστική καλλιέργεια ή καλλιέργεια του νου.
Σαμάντι είναι η ανάπτυξη κυριαρχίας πάνω στον νου. Συμπεριλαμβάνει τα επόμενα τρία σημεία του Οκταπλού Μονοπατιού: Σωστή Προσπάθεια / Άσκηση (Προσπάθεια για καλυτέρευση), Σωστή Προσοχή / Συνείδηση (Νοητική ικανότητα να βλέπουμε καθαρά τα πράγματα με διαύγεια) και Σωστή Συγκέντρωση / Διαλογισμό (Επίγνωση της παρούσας πραγματικότητας χωρίς προσκόλληση ή απέχθεια).
Ο πρωταρχικός τρόπος να καλλιεργεί κανείς το Σαμάντι είναι ο διαλογισμός με τις δυο μορφές του, της Σαμάτα (Γαλήνια παραμονή) και της Βιπάσανα (Βαθιά ενόραση). Αναπτύσσοντας το Σαμάντι, ο νους εξαγνίζεται από τα πέπλα και γίνεται γαλήνιος, διαυγής και φωτεινός.
Πράζνα είναι η Σοφία που εξαγνίζει το νου και περιλαμβάνει τη Σωστή Κατανόηση (Η κατανόηση της πραγματικότητας όπως είναι, όχι όπως φαίνεται) και τη Σωστή Σκέψη (Αλλαγή στον τρόπο σκέψης). Η Σοφία βασίζεται στην κατανόηση της Αλληλεξαρτημένης Παραγωγής, των Τεσσάρων Ευγενών Αληθειών και του Ευγενούς Οκταπλού Μονοπατιού. Η Σοφία εξαφανίζει τα πάθη και επιφέρει την Νιρβάνα, την απαλλαγή από κάθε δυστυχία.

Στην Μαχαγιάνα, το Μεγάλο Όχημα του Βουδισμού, ο Βούδας διδάσκει ότι το τέλος της δυστυχίας, η Νιρβάνα που πετυχαίνουμε ακολουθώντας τις διδασκαλίες του Μικρού Οχήματος, δεν αποτελεί τη τέλεια Φώτιση. Ο ασκητής της Μαχαγιάνα, στοχεύει όχι μόνο στην δική του απελευθέρωση, αλλά στην απαλλαγή όλων των αισθανόμενων όντων από τη δυστυχία. Μέσα από την ανάπτυξη της Μποντιτσίτα (Πνεύμα της Φώτισης), δηλαδή της Αγάπης / Συμπόνιας (που δεν προσκολλείται στη γαλήνη της Νιρβάνα) και της Σοφίας (που δεν παρασύρεται από τη σύγχυση της Σαμσάρα), ακολουθεί τον δρόμο του Μποντισάτβα, του πνευματικού ήρωα, που επιδιώκει τη τέλεια Φώτιση, με σκοπό να είναι σε θέση να βοηθήσει όλα τα όντα.
Αυτό επιτυγχάνεται με την συσσώρευση Αρετής και Σοφίας, μέσα από την άσκηση των Έξι Παραμίτα, των Έξι Υπερβατικών Αρετών: Γενναιοδωρία, Ηθική, Υπομονή, Ζήλος, Συγκέντρωση και Σοφία.
Με αυτό τον τρόπο, ο Μποντισάτβα, Ήρωας του Πνεύματος της Φώτισης, προχωράει σταδιακά σε ένα ταξίδι που κρατάει αμέτρητες ζωές. Η ουσία του δρόμου του είναι να παίρνει επάνω του όλο το βάρος των βάσανων όλων των όντων, δίνοντάς τους όλη την ευτυχία και την αρετή του. Έτσι διασχίζει τα Πέντε Μονοπάτια και τα Δέκα Επίπεδα της Φώτισης, καθαρίζοντας όλα τα πέπλα που ακόμα σκεπάζουν τη Βουδική του Φύση και φτάνει στον τέλειο εξαγνισμό και την ανάπτυξη ενός ολοκληρωμένου Βούδα. Από εκεί και πέρα, εκδηλώνει μία άπειρη και αυθόρμητη φωτισμένη δραστηριότητα για το καλό όλων των όντων, δραστηριότητα που διαρκεί όσο υπάρχει η Σαμσάρα.

Το πνευματικό μονοπάτι της Βατζραγιάνα, το Αδαμάντινο (ή Ταντρικό) Όχημα του Βουδισμού, προχωράει ένα βήμα ακόμα πιο πέρα. Μεταφέροντας τις βαθύτερες διδασκαλίες του Βούδα, περιέχει εξαιρετικά αποτελεσματικές τεχνικές, τα λεγόμενα επιδέξια μέσα, που είναι ικανές να φέρουν τον ασκητή στην τέλεια Φώτιση μέσα σ’ ένα σχετικά μικρό χρονικό διάστημα («Μέσα σε μια ζωή»).
Η Βατζραγιάνα αποκαλείται και Όχημα του Καρπού γιατί παίρνει την ίδια τη Φώτιση ως μονοπάτι. Ο ασκητής, έχοντας ενσωματώσει τις βασικές ποιότητες των δυο προηγούμενων οχημάτων – δηλαδή την ηθική συνείδηση του Μικρού Οχήματος και την ανιδιοτελή, γεμάτη αγάπη και συμπόνια στάση του Μεγάλου Οχήματος – είναι έτοιμος να υπερβεί τις ίδιες τις ιδέες της Σαμσάρα και της Νιρβάνα.
Με τις προφορικές του οδηγίες, ο Δάσκαλος της Βατζραγιάνα (Γκουρού, Λάμα), κάτοχος της γνώσης, τού δείχνει πως η φυσική κατάσταση όλων των φαινομένων (και του ίδιου του ασκητή) είναι εκ των προτέρων έκφραση του απόλυτου - το ίδιο το ιερό πρόσωπο του Απόλυτου, η Μεγάλη Τελειότητα, πρωταρχικά αγνή και αδημιούργητη.
Ο ασκητής, αναγνωρίζοντας ότι όλα τα φαινόμενα φέρουν τη Μεγάλη Σφραγίδα του Απόλυτου και είναι αυθόρμητα απελευθερωμένα, γεμάτος από μεγάλη ευδαιμονία και συμπόνια, απελευθερώνεται από κάθε φόβο και ελπίδα και μπαίνει απευθείας στο μονοπάτι της ελευθερίας. Τα φαινόμενα αποτελούν έκφραση του μοναδικού πνεύματος, το οποίο, αδημιούργητο και αιώνιο, είναι στην ουσία του κενότητα, στην φύση του φωτεινότητα - γεμάτο από φωτισμένες ποιότητες - και στην έκφρασή του ανεμπόδιστη δημιουργικότητα.
Η πνευματική ωρίμανση πραγματοποιείται με την τεχνική της ‘μύησης’ από έναν αυθεντικό Δάσκαλο. Η μύηση, στην Βουδιστική παράδοση, αποτελείται από τέσσερις φάσεις, η καθεμιά των οποίων είναι μία ιδιαίτερη μύηση ή ενδυνάμωση. Ο Λάμα μάς καταδεικνύει τη φωτισμένη διάσταση των διάφορων πλευρών του εαυτού μας, φυτεύοντας έτσι έναν σπόρο στην εμπειρία μας, που μπορεί να καλλιεργηθεί μέχρι τη πλήρη ανάπτυξή του, στην τέλεια Φώτιση ενός αληθινά ολοκληρωμένου Βούδα. Έτσι, η μύηση αποκαλείται ‘πύλη’ ή ‘είσοδος’ του ταξιδιού του αδαμάντινου οχήματος.
Η πρώτη μύηση ονομάζεται ‘μύηση του βάζου’ και καθαρίζει τις αμαυρώσεις του εξωτερικού, ή σωματικού επίπεδου της ύπαρξης. Η δεύτερη μύηση ονομάζεται ‘μυστική μύηση’ και ασχολείται με τις συσκοτίσεις του λεπτοφυούς σώματός μας. Η τρίτη μύηση είναι η ‘μύηση της πρωταρχικής γνώσης της σοφίας’ που στοχεύει στις συσκοτίσεις του νου. Η τέταρτη μύηση λέγεται ‘μύηση της λέξης’. Χρησιμοποιεί λέξεις η άλλα σύμβολα για να καταδείξει την πραγματικότητα όπως έχει, το νήμα που διατρέχει όλες τις εμπειρίες, φωτισμένες ή μη.
Από τη στιγμή που έχει κανείς λάβει τις μυήσεις, του δίδονται οι πραγματικές ασκήσεις της Βατζραγιάνα, τις οποίες κατόπιν χρησιμοποιεί για να απελευθερωθεί από τη ψευδαίσθηση. Κατ’ αυτό τον τρόπο, το Αδαμάντινο Όχημα αποτελεί μια διαδικασία ωρίμανσης και απελευθέρωσης, κατά την οποία η μεν μύηση λειτουργεί ως μέσο ωρίμανσης, η δε άσκηση των τεχνικών ως μέσο πραγματικής απελευθέρωσης.

Κάρμα Κάγκιου
Στα πλαίσια του Θιβετανικού Βουδισμού, υπάρχουν κυρίως τέσσερις μεγάλες σχολές-παραδόσεις: Νίγκμα, Σάκυα, Κάγκιου και Γκέλουκ.
Αν και υποστηρικτικό και ανοικτό στους μαθητές και στους δασκάλους όλων των αυθεντικών βουδιστικών σχολών και παραδόσεων, το Κάρμα Γκυάλτσεν Λινγκ ανήκει πνευματικά στη Βουδιστική Σχολή των Κάρμα Κάγκιου. Η παράδοση των Κάρμα Κάγκιου ανέρχεται πίσω στον πρωταρχικό Βούδα Βατζραντάρα (Ντόρτζε Τσανγκ) και συνεχίζεται μέχρι σήμερα με μια αδιάκοπη αλυσίδα δασκάλων και μαθητών. Δυο Ινδοί Μαχασίντα, ο Τιλόπα (988-1069 μ.Χ.) και ο Ναρόπα (1016-1100 μ.Χ.), υπήρξαν οι πρώτοι δάσκαλοι της γενεαλογίας μας. Ο πιο φημισμένος μαθητής του Ναρόπα, ο Μάρπα ο Μεταφραστής (1012-1097 μ.Χ.), υπήρξε εκείνος που έφερε αυτές τις διδασκαλίες στο Θιβέτ: τις άσκησε, τις πραγμάτωσε και τις μετέφρασε από τα Σανσκριτικά στα Θιβετανικά. Ο επιφανής μαθητής του Μάρπα, ο Μιλαρέπα (1052-1135 μ.Χ.) ήταν ο μεγαλύτερος γιόγκι και ποιητής του Θιβέτ. Ο μεγάλος μαθητή του Μιλαρέπα, ο Γκαμπόπα (1079-1153 μ.Χ.) υπήρξε ένας φημισμένος γιατρός που ίδρυσε και οργάνωσε το μοναστικό τάγμα των Κάγκιου. Ένας από τους πιο σημαντικούς μαθητές του, ο Ντύσουμ Κυένπα (1110-1193 μ.Χ.), ο πρώτος Κάρμαπα, ίδρυσε τη Σχολή των Κάρμα Κάγκιου, γνωστή επίσης ως Κάρμα Κάμτσανγκ, μια από τις κύριες σχολές της παράδοσης Κάγκιου. Ήταν ο πρώτος Λάμα του Θιβέτ που άρχισε μια διαδοχή συνειδητών επανενσαρκώσεων (Τούλκου), που εμφανίζονται από τη μια ζωή στην άλλη, για το όφελος των όντων. Μετά τη κινεζική εισβολή και κατοχή στο Θιβέτ, το 1959 ο 16ος Κάρμαπα, Ράντζουνγκ Ρίγκπε Ντόρτζε (1924-1980 μ.Χ.), κατέφυγε στην Ινδία. Το 1975 ταξίδεψε στη Δύση (Ευρώπη και Αμερική). Κατόπιν έστειλε στη Γαλλία δυο πραγματωμένους Θιβετανούς δασκάλους του διαλογισμού, τον Λάμα Γκέντυν Ρίνποτσε (1918-1997) και τον Λάμα Τζίγκμε Ρίνποτσε (γεν. 1954). Ο πρώτος από αυτούς ήταν ένας μεγάλος γιόγκι που πέρασε πάνω από 30 χρόνια σε διαλογιστική απομόνωση στα βουνά του Θιβέτ και της Ινδίας. Στην Γαλλία συγκέντρωσε τους πρώτους ευρωπαίους μαθητές του και μέσα σε είκοσι χρόνια εγκαθίδρυσε τέσσερα κύρια κέντρα που συναποτελούν το ‘Ντάγκπο Μάνταλα’:

Ντάγκπο Κάγκιου Λινγκ (Κέντρο μετάδοσης, μελέτης και διαλογισμού)
Ντάγκπο Κούντρολ Λινγκ (Λε Μποστ) – (Περιλαμβάνει δυο μοναστήρια, ένα γυναικών και ένα ανδρών, οκτώ κέντρα τρίχρονης απομόνωσης, δυο κέντρα απομόνωσης ζωής κ.α.)
Ντάγκπο Ντέντρολ Λινγκ (Κέντρο απομόνωσης για λαϊκούς)
Ντάγπο Ντάργκυε Λινγκ (Κέντρο για μικρές και μεσαίες απομονώσεις λαϊκών)

Το Ντάγκπο Κάγκιου Λινγκ είναι η ευρωπαϊκή έδρα της Αυτού Αγιότητας 17ου Κάρμαπα Τρίνλε Τάγιε Ντόρτζε, του σημερινού αρχηγού της Σχολής των Κάρμα Κάγκιου. Συνδέεται με πολλά άλλα ευρωπαϊκά βουδιστικά κέντρα καθώς και με το δικό μας Κάρμα Γκυάλτσεν Λινγκ. Μετά τον θάνατο του Λάμα Γκέντυν Ρίνποτσε τον Νοέμβριο του 1997, ο Λάμα Τζίγκμε Ρίνποτσε, εκπρόσωπος του 17ου Κάρμαπα, στη Δύση, έγινε ο πνευματικός αρχηγός του Ντάγκπο Μάνταλα.